Мне б прылегці на гэтыя травы з духмяным ,замроенным пахам,
Перапынак у гонкі жыцця ды ў імкненні адчуць пераможны пыл.
Гэта толькі здаецца,што поспех.Хутчэй стане вогненнай плахаю,
Прапануй сваёй веры зусім непатрэбны бязлікі матыў.
Хай яна горка млее пад націскам сціплых змаганняў у вырай,
Не забі той апошні,што цепліцца птушкай нявольнай,ў душы..
Хтосці чуе,глядзіць,напявае куплетамі слоў.Толькі крылы
Вырастаюць у тых,каго хмелем зап'Яніць імгненне ў цішы
Тых бялёсых ды ў сэрцы засеўшых паломенных мрый,
Тых,што ў жмені нясеш ды баішся разбіць у шчэнт.
Беражыце ні той акаянны бліскучы каменчык.Крылы,
Беражыце іх..з тымі,хто дыхае вамі у гэты мамент.

Мне б прылегці.Ды краем жадання у сэрцы
Ды застацца там вечна,адвечна сагрэцца.